Du öcc sbalancàcc, dò finestre che arda fò
le prime domande: endu só, che fai töcc?
forse l'è ensòme o forse l'è visiù
ma l'è primaéra, adès so ché delbù.

La òia de vìver, la òia de creà
'na ràbia dènter che ta pórta a pensà
de püdì rómper töt chèl che va spacàt
ma chi se ne frega, adès só che l'è istàt.

Quàter stagiù, quàter forse 'nde la vita
quàter momèncc e tante ilusiù
quàter disègn facc en frèsa per ognü
e 'na strada apéna, giöna sula.

Con l'esperiensa che pò la völ dì niènt
e le sicürèse che cambia ogni tat
con le risposte dade sensa domandà
ta pasa l'autunno e èl tèmp del cambiamènt.

Adès l'è tarde, la sera l'è za ché
la sie lónga o cürta el dipènd piö da mé
adès gó 'na stória per chi la völ scultà
comincia l'invèren, só che 'l ma spetarà.

Quàter stagiù, quàter fórse 'nde la vita
quàter momèncc e tante ilusiù
quàter disègn facc en frèsa per ognü
e 'na strada ap[na, giöna sula che ta portarà.

Raìs

Nebie che nas
che disègna i sentér dei fòs,
strade de fanc con büse e balòcc.

En ciél che pians
lacrime che va a postàs
sö mur pelàcc e n'udùr de rans.

Baite che scónt
en sentùr de stale e de fé,
ghè du o tré gnarilì che cór
che cresarà con la òia de cambià,
de scapà via da chèl mónd tròp strèt.

E mé só ché, che mesüre 'l spesùr del ciel,
l'è come 'n vél e sura l'è seré,
mai vardà 'ndré, sa pöl anche fas del mal,
en fil de sul èl ma strèns i öcc.

Maridèl

L'è la stória 'n pó strana de Giuanì Maridèl
el portàa la fanèla sóta 'n giübì de pèl
che l'era sèmper chèl.

Con le scarpe de pèsa, en pér de braghe coi tacògn
el giràa per le strade a sercà sö 'n pó de sólcc
con 'na chitàra töta ruinàda semper scurdàda.

L'era 'l pàder dei gnari, l'era 'l fiöl de chèi vècc,
chi ga dàa 'na pagnòca, chi 'na ma contra el frèt.

A sunà l'era 'n s-cèpol, ma a cantà 'l fàa la sò
anche le èce piö strambe nel sintìl i era fò
e le scultàa e le balàa e le pianzìa.

En dè càpeta dò guardie con el füsìl en ma
i ga lès en fòi bianc, el ga de pàrter suldàt.

"Só stat fat per cantà, só mia fat per cupà,
se ocór pròpe 'na guèra fila fa a chi la völ,
a chi l'ha ulìda, chi l'ha sercàda, chi l'ha 'nventàda".

Sensa pensàga dò ólte i l'ha ciapàt e ligàt
i l'ha portàt en galera, i l'ha picàt e fröstàt.

La guèra el l'ha mia fada ma el l'ha pasàda 'n grant mal,
le ma 'l pöl piö doperàle gne a sunà gne a fa niènt,
ma 'l canta semper le sò balàde, semper scordàde.

Cantaró

Ghét pröàt amò a sta con i öcc seràcc
e a córer forte 'n de 'na piàsa,
e pò de colpo rià a fermàt
daànti a 'n gat o a 'na fomna 'n pó grasa.

Ghét pröàt amò a 'ndà sö ensìma a fat
pròpe söl pic de 'na montagna,
ta vé 'na òia strana de bötàt
de vulà, de 'ndà sèmper piö 'n bas.

Cantaró le sensasiù piö forti
cantaró, perchè iè müsica
cantaró le vibrasiù che sente
cantaró, perchè iè note che va, note che va.

E strènzer sö 'na gnara che ta pias
che la ta parla con i öcc,
e respirà töi du 'nsèma el stès fiàt
fina a quando ta trèma i zenöcc.

E mitìt le de sul a scultà
'na müsica che ta ciapa.
coi pensér ta par de 'ndà lontà
oltre 'l mar, oltre 'l ciel e piö 'n là.

Nòt de séda

Quando 'l sul lè za stöf de rìder
piano piano el va delontà
e le ombre oramai tròp lónghe le se mèsia sö,

ria 'n mantèl fat de séda scüra
con de sö mila sterlüzì
el sa böta sö 'n mar d'enciòster e sö nóter du.

Nòt che pasa e che riturna, nòt che parla sóta us,
nòt che scrif, nòt che cancèla,
che ma sfalsa i culùr,

che riprènt el discórs dèla sera prima
che fa sito quan parle mé,
nòt che 'nsègna 'ndó che sa sbaglia, nòt che fa capì.

Nòt de vìcoi e de osterie,
nòt de viàs che finés tròp prèst,
nòt de bale, nòt embreàga, nòt che fa scampà.

Nòt tròp longa quando pènse
ma isé cürta ensèma a té,
nòt che sculta e che fa sito, nòt che ma pórta da té.

Isé piena de silensi, isé piena de casì,
nòt che fa capì la vita,
che ma 'nsègna a ricurdà.

Isé piena de silensi, isé piena de casì,
isé strana e malsicüra
che ma 'nsègna a sperà.

La stória del vènt

Quando 'l vènt en istàt el ta pasa derènt e 'l sa mèt a cantà
el ta cönta 'na stória ormai persa 'n del tèmp
e finìda zó en fónt al mar.

En den posto lontà, endo finés el mond, du o tré piò 'n mès al mar
endo töcc i pescàa per fa pasà 'l temp e per viga pò de mangià,

ghéra en zùen che 'l vulìa vergot óter dal mar,
de sücür el la séra gna lü, el ghera de sercà.

El sa bötàa 'nde l'acqua endo l'era piö blö, el nàa sèmper piö 'n fónt
fina a quando 'l restàa via col fiàt e col có, alùra 'l turnàa sö.

En bèl dé come tancc entàt che l'era zó 'n fónt ga sè paràt dinàcc
chèl che 'l ghera sercàt per més e per agn con töt el sò fiàt;

l'era zùina e bèla, ga parìa de 'nsomiàs,
la ghera la cua d'en pès e i cheèi töcc d'ór.

La dizìa le parole che 'l ghera sèmper pensàt e la 'l brasàa sö,
anche lü 'l ga parlàa e 'l ga pasàa 'ndei cheèi la sò ma che tremàa.

Quanto temp l'è pasàt i l'ha piö saìt nüsü, forse fina a che 'l fiàt
lè finìt e con lü anche töt chèl sercà en amùr zó 'n fónt al mar.

I l'ha troàt söla ria dopo tré o quàter dé,
el strinzìa amò 'nde la ma en cheèl töt d'ór.

Cante per té

Ghè mia cansù che pödes creà sensa pretènder
che la ègnes föra da argót che gó dènter forse da sèmper.

E l'è 'na us, 'na òia de riprènder chèl che l'è stat de mé
per la tò us, per té che ta sét voia seghetaró a cantà.

Cante per té, che ta pöt sènter
dèle emusiù, rìder o piànzer.

Cante per té, per le tò ale
cante per té, per té!

Ghè mia parole che pödes spiegà chèl che gó dènter,
sul i tò öcc riflès en dei mé i pöl pretènder

de iga capìt de èser en ensèma, vergóta de difènder
dal töt precìs, dal gris de talamóra, la póra d'envecià.

Canto di questua

(Una questuante entra nell'aia di una cascina e, dopo i convenevoli e gli auguri di dovere, comincia a snocciolare le sue modeste richieste...)

Va salüde buna zènt
bate ala pórta de chèsta ca
per aügüraf de sta sèmper bé
e de sta col Signur,

che va manche mai ‘l disnà
tanta polenta ‘n del peröl
‘na capunéra piena de pói
‘n pó de vi bu e ‘n pó de botép.

Vègne zó dai Muntazèi
gó sul la tèra per du fazöi
e ‘na cavrìna per èl formài
sérche la carità,

sa cuntènte de isé póch:
dim ‘na pansèta e du codeghì
mèza galìna o du pisunsì
‘n pó de farina col sò sedàs
en filù de pa, ma mia staladés
‘na còla de sìgole e ‘n có de ai
dés dùdes öf, ma sènsa gnai
dim tré palanche per pagà ‘l fét
öna manzulìna za ingrasàda
öna bràa sertùra malmaridàda
mèza brentìna de vi nostrà
..ön bèl zuinòt amò de spusà!

(La questuante pretende troppo e viene di conseguenza liquidata in modo spiccio. Stizzita, reagisce mandando una sfilza di malauguri...)

Mama mé se sì catìf!
Fó mia ‘l mestér dei fra sercòcc
de seràm la pórta diànti al müs
sif dèl bu malmüstùs,

va sa cage töt èl lat!
e che la bènola va cópe i pói!
i saiòcc i mange töt èl trefòi!
va ‘ndarà ‘n malùra töt èl melgòt!
...e dò setimàne col cagòt!!!

(Altra cascina, ricominciano auguri e richieste...)

Va salüde buna zènt
sune la campana del vòs cancèl
per aügüraf de sta sèmper bé
e de sta col Signùr,

che va manche mai ‘l disnà
tanta polenta ‘n dèl peröl
‘na capunéra piena de pói
‘n pó de vi bu e ‘n pó de botép.

(Roberto, 2006)

Ga proaró amò

La stàa ala finestra, ma ‘n dé bröte nöe
töcc chèi che pasàa, vulìa di la sò
la fonna de ‘n pescadur l’ia ést visì al mar
quand l’era partìt, pian piano e mia dill
se ‘n dé ‘n bröt momènt, ‘l è stat emperlü
bötàt via i sò sògn, la l’éra piö ést
chei là che passàa, i disia “el ghè piö
‘l è ‘ndat” e i ridìa, ma sö la sò front ghera scriìt “ga proaró amò”.

La not quan piuìa, quan ghéra sö ‘l vènt
a lé argóta dènter, en fónt sa muìa
ma adèss ‘l era tarde, e quant san pöl piö
via le fòie rosse, le cése, i sentér
o ènser o pèrder, sa va fina ‘n fónt
o esser el pórt, pötòst senò niènt
chei là che passàa, i disìa “el ghè piö
‘l è ‘ndat” e i ridìa, ma sö la sò frónt ghera scriìt “ga proaró amò”.

Quant el sò vistìt, del culùr del ciel
el vularà amò, apéna per lü
‘na ma ‘n dèla ma, la ga starà amò
‘l è ‘ndat, e i ridìa, ma sö la sò frónt ghera scriìt “ga proaró amò”.
Chei là che passàa, i disìa “el ghè piö
‘l è ‘ndàt, e i ridìa, ma sö la sò frónt ghéra scriìt “ga proaró amò”

(Gabriele, gennaio 2005)